Istnieje wiele sposobów rozumienia i uprawiania psychoterapii. Według ortodoksyjnego modelu jednej ze szkół psychoterapeutycznych, postępowanie psychoterapeuty, to poszukiwanie integracji w psychoterapii. Czasem nie jest pożądane dostosowywanie indywidualności poszczególnych pacjentów do teorii i procedur psychoterapeutycznych. Błędem jest również obciążanie pacjenta za trudności w przebiegu psychoterapii.
Ostatecznym celem terapii jest zwiększenie zdolności pacjenta do lepszego pomagania samemu sobie i do bardziej skutecznego rozwiązywania swoich problemów osobistych. Trudności psychoterapeutów dotyczą najczęściej trudu empatycznego rozumienia „konstrukcji psychicznej” różnych pacjentów oraz schematyzmu w stosowaniu technik i form komunikowania się z pacjentem. Szczególnie ważne wydaje się skupienie uwagi psychoterapeuty na osobie pacjenta oraz uważne czerpanie z intuicyjnego „głosu wewnętrznego”. Rozwijanie uważności i intuicji oraz bycie przyjaznym dla pacjenta jest niesłychanie ważne w tym zawodzie.
Pacjent powinien mieć do terapeuty zaufanie, oczekiwać od niego pomocy i być przekonanym, że terapeuta jest nim zainteresowany. Aby tego typu relacja mogła zaistnieć, terapeuta powinien mieć rozwiniętą zdolność empatii, akceptować pacjenta razem z jego wadami i problemami oraz być przekonanym o tym, że potrafi mu pomóc.
