Przeszczepy skóry pobranej od innego człowieka noszą nazwę przeszczepów alogennych. Skóra alogenna stosowana jest najczęściej w przypadku leczenia ciężkich oparzeń. Jeżeli oparzenie jest bardzo rozległe nie ma możliwości pobrania odpowiedniej ilości skóry własnej chorego celem zamknięcia ran.
W tych wypadkach konieczne jest pobranie skóry najczęściej ze świeżych zwłok, która służy jako opatrunek biologiczny do czasu uzyskania odpowiedniej ilości skóry własnej. Przeszczepy skóry alogennej po pewnym czasie zawsze zostają odrzucone. W przypadku braku autoprzeszczepów (skóry własnej), możemy stosować również skórę obcogatunkową, najczęściej skórę świńską (przeszczepy ksenogenne). Jednakże przeszczepy takie nie wgajają się.
Czasami stosowana jest również chrząstka lub kość alogenna np. do rekonstrukcji nosa, ale najlepszym materiałem jest ta pobrana od pacjenta.
Współczesne leczenie oparzeń głębokich (IIIo) polega na możliwie najszybszym wycięciu tkanek martwych i pokryciu ran wolnymi przeszczepami skóry, alogennymi lub ksenogennymi. Następnie są one stopniowo wymieniane na przeszczepy własno pochodne.
Najczęstszymi powikłaniami w miejscowym leczeniu oparzeń są przykurcze, które wymagają możliwie szybkiego zastosowania przeszczepów skóry.