Gruźlica skóry jest jedną z postaci gruźlicy pozapłucnej i może występować jako samodzielna choroba lub towarzyszyć gruźlicy płuc i narządów wewnętrznych. Czynnikiem wywołującym chorobę są bakterie zwane prątkami gruźlicy lub prątkami kwasoodpornymi. Zakażenie może mieć charakter zewnątrzpochodny i wtedy dotyczy tylko i wyłącznie skóry oraz wewnątrzpochodny, gdy skóra zastaje zajęta przez prątki, których pierwotne ognisko znajduje się wewnątrz organizmu.
Gruźlicę można podzielić na gruźlicę właściwą i na tuberkulidy. Gruźlica właściwa ma wiele odmian w zależności od rodzaju bakterii, które ją wywołały oraz od objawów i tak wyróżniamy: gruźlicę toczniową, zapalenie gruźlicze węzłów chłonnych, gruźlicę rozpyłową, brodawkującą oraz wrzodziejącą. Natomiast tuberkulidy to odczyn alergiczny na prątki gruźlicy lub ich składowe i występuje najczęściej po wcześniejszym przebyciu gruźlicy lub kontaktu z chorą osobą.
Leczenie gruźlicy skory zależy od tego, czy występuje ona jako samodzielna choroba czy towarzyszy gruźlicy narządowej, węzłowej lub kostnej. Na ogół leczenie polega na podawaniu leków przeciwprątkowych jednak w drugim przypadku leczenie należy poszerzyć o antybiotyki. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju gruźlicy, np. przy gruźlicy brodawkującej należy przyjmować leki do momentu całkowitego zagojenia zmian skórnych. Natomiast okres leczenia gruźlicy wrzodziejącej, rozpływowej i toczniowej sięga nawet kilkunastu miesięcy. Po tym okresie należy wykonać badanie histologiczne, aby stwierdzić brak ziarniny gruźliczej lub bardziej dokładne badanie metodą molekularną, która wykrywa materiał genetyczny ewentualnie przetrwałych prątków.
